Wake-up-call! Kap in vredesnaam met aanklooien

nick-fewings-532590-unsplash

Er stond een andere blog gepland voor vandaag. Ik heb hem naar volgende week gesodemieterd, want er is iets wat ik aan je kwijt wil en dat kan niet wachten tot volgende week. 

Gisteravond laat kreeg ik een appje van mijn moeder. Wij appen elkaar iedere avond om elkaar welterusten te wensen, maar dit keer was ze wel heel vroeg. En haar appje zag er langer uit dan normaal, dus ik opende Whatsapp om het te lezen. 

Het bleek een doorgestuurd bericht van mijn oom. Die daarin het vreselijke nieuws deelde over zijn schoonzoon, de man van mijn nichtje. Mijn nichtje en haar man waren in Thailand, om te vieren dat ze 12,5 getrouwd waren. Dat vierden ze eergisteren.
Gisterochtend vindt mijn nichtje haar geliefde levenloos in de badkamer van het hotel. Vierenveertig jaar, een hartaanval.

Ik heb niet als doel met deze mail verdriet te claimen dat niet van mij is. Mijn nichtje zie en spreek ik bijna nooit, maar heel mijn hart is bij haar en haar zoon vandaag.

Waarom ik dit persoonlijke verhaal met je deel, is wat de mail die ik daarna kreeg bij me triggerde. Een fantastisch mooie klant, met een waanzinnig talent, die om ’toestemming’ had gevraagd om te investeren in mijn traject en nu na overleg had besloten het toch niet te doen. 

En weet je, dat is helemaal oké. 

Maar het is ook zo NIET oké. 

Want waarom heb je in vredesnaam toestemming van een ander nodig, voor iets waarvan je zelf 100% zeker weet dat het jou heel veel gaat opleveren?

Waarom voel je je afhankelijk van het vertrouwen van een ander, als het enige vertrouwen wat jou voort kan stuwen vertrouwen in jezelf is?

Hoe komt het dat je ervoor kiest jouw doelen, jouw dromen op te geven? Omdat een ander er niet in gelooft, of andere doelen heeft? 

Hoe bestaat het dat jij genoegen neemt met minder, omdat een ander zich geen voorstelling kan maken bij wat jij voor je ziet? 

Natuurlijk ben je bang. Bang dat het je niet gaat lukken, bang dat je op je bek gaat, bang dat het zwaar gaat worden, bang dat je een grote investering niet terug gaat verdienen. 

Maar weet je waar ik pas ECHT bang voor zou zijn? 

Dat je je droom kwijt raakt. Dat je nooit gaat bereiken wat je had kunnen bereiken, wat je had kunnen voelen en hebben. 

Omdat je te bang was om het te proberen. En dat dan ineens je tijd op is. 

Ik zal je eerlijk zeggen; 90% van de dingen die ik doe als ondernemer, ik schijt er voor in mijn broek. Zichtbaarheid, mijn aanbod de lucht in slingeren, echt van waarde zijn, opleveren. Maar ik doe het toch, want mijn droom opgeven is gewoon geen optie meer. Als het toch pijn doet, dan ga ik net zo lief vooruit. 

Want als je toch al bang bent; waarom dan terug naar ‘ik weet niet of ik dat wel kan”, als je ook naar “ik vertrouwde op mezelf, en daardoor bleek ik het toch te kunnen” kunt? 

Dus; als je bang bent, doe het dan gewoon toch. Er ligt zoveel moois achter die angst op jou te wachten. 

Fijne week lieverd. Vertrouw op jezelf, maak iets van je bedrijf en make it count.

Liefs,
Claudia

PS: een call-to-action vind ik een beetje gek vandaag. Maar als deze mail iets bij je triggert en je wilt er even met me over doorpraten, bel me dan gewoon. 

Laat een reactie achter





BUSINESSCOACH

Businesscoach Delft
Ondernemerscoach
Businesscoach Den Haag
Businesscoach Rotterdam

.

Businesscoach Leiden
Businesscoach Friesland
Businesscoach Zuid-Holland

© 2019 - 2024 Claudia | Huisstijl design: Professionals in Design | Website ontwerp & bouw: Laura Loos | Fotografie: GD&P, Studio Veerle, Annick Roza Photography