Als de thermometer buiten bijna de 30 graden aantikt, en ik als een malloot naar mijn slippers aan het graven ben in de kast, bedenk ik me altijd net iets te laat; darn, ik had even langs de pedicure gemoeten.  Ja, ik weet het, de pedicure. Ik vond dat vroeger altijd zo’n ouwe-tuttebollen-ding, voor vrouwen met diabetes, grote zwerende likdoorns en meer van dat soort ellende. Maar het moest, echt, ik kon het niet langer meer uitstellen. 

Een laatste, ultieme poging

Mijn voeten bevonden zich namelijk al jaren in de categorie “rampzalig, niks meer aan te doen”, en ik wilde nog een laatste, ultieme poging doen om dat te veranderen. Vooruit dus met de geit.

Slippers? Een no-go

Ik tobde namelijk al jaren met een heftige kalknagel. Jaren, wat zeg ik? Sinds ik net in de puberteit was zo’n beetje. Wat ik ook smeerde, druppelde, slikte zelfs; niets hielp. Ik schaamde me dood voor dat ding. Was het 30 graden plus buiten? Ik droeg dichte schoenen. Op vakantie en naar het zwembad? Ik hield mijn voeten zoveel mogelijk onder water.

Mijn eigen schuld

Een studievriendin riep eens: mensen met ingegroeide teennagels en kalknagels zouden een sandalenverbod moeten krijgen! Ze wist niks van mijn idiote teennagel af en ze zou het daarna ook nooit meer horen. En omdat niks hielp, gaf ik haar groot gelijk; het was vast mijn eigen schuld, dus die dichte schoenen? I was the only one to blame.

Maar goed. Terug in het heden. Er kwam mooi weer aan, dus zette ik me over mijn schaamte heen en maakte ik toch maar weer een afspraak bij de pedicure. Wie weet viel er iets een beetje op te lappen.

Onwijs leuke dame, die pedicure. Na wat koetjes en kalfjes was ik zelfs enigszins relaxed. Na mijn verhaal te hebben aangehoord, zegt ze ;”Ik heb goed nieuws en slecht nieuws voor je. Wat wil je eerst?”

Ik hou er van wanneer een pedicure dat soort taal gebruikt. ????

“Doe eerst maar het slechte nieuws”, zei ik. Dit gaat nooit meer over, zegt ze, behalve als je je er aan laat opereren, en zelfs dan heb je geen slagingsgarantie.

Mmm. Das ruk. Al verbaasde het me niet, gezien de hardnekkigheid.

“Wat is het goede nieuws?” vroeg ik.

“Nou,” zegt ze, “Het goede nieuws is dat het geen kalknagel is, maar een ramshoorn nagel. Dat is niet besmettelijk, kan je cosmetisch aardig oplappen, en betekent ook dat je er niks aan kon doen dat het steeds maar niet opknapte. Je bent dus niet lui geweest, en hebt alles wat je er aan hebt geprobeerd te doen goed gedaan. Maar je kon niet weten dat je niet het goede probleem aan het tackelen was.”

Wow. Wat heb ik me slordig gevoeld, lui; vies.

Wat schaamde ik me voor mijn lelijke nagels en vond  ik mezelf laks dat ik niet volhield. Wat heb ik lang gedacht dat ik maar gewoon moest volhouden, dan zou het uiteindelijk wel goedkomen. Ik heb het al die tijd verkeerd gezien, en me dus onterecht klote gevoeld, omdat ik het met niemand had gedeeld. Ik dacht dat er toch niks aan te doen was, dat dit er nou eenmaal bij hoorde, dat ik gewoon even moest volhouden en dat er niet meer in zat.

Wat zonde dat ik niet eerder advies heb gevraagd.

Het had me zoveel onzekerheid en schaamte bespaard.

Ik weet niet hoe het met jou is, maar bij mij kan het best lang duren voordat ik om hulp vraag of eindelijk aan iets begin wat ik doodeng vind.

Een webinar geven.
Investeren.
In de Baron in de Efteling.
Spreken voor een groep.

Terwijl; eenmaal geprobeerd valt het 99 van de 100 keer mee.

Precies. Die Baron daar kom ik dus nooit meer in.

Dus wil ik jou vragen: door welke bullshit laat jij je blik vertroebelen?

Welke aannames doe jij, die misschien wel helemaal niet kloppen? Misschien richt je je bedrijf wel in op een bepaalde manier, omdat je denkt dat het zo hoort en omdat iedereen zegt dat dat de beste manier is.

Maar voor jou werkt het niet, je krijgt het niet kloppend, en dus denk je dat het aan jou ligt.

Wat nou als er eens een professional mee zou kijken naar je bedrijf?

Die je gerust kan stellen; dit doe je al fantastisch, en als je even aan deze knoppen draait, gaat het helemaal werken als een tierelier.

Lijkt je dat wat?

Vrijdag aanstaande geef ik de voorlopig laatste editie van mijn workshop APK voor jouw bedrijf. Ik doe daar een korte check-up van je bedrijf, om te zien wat wel en niet werkt, zodat jij weer knallend de zomer in kan en gewoon omzet kan blijven draaien. Je bent hartstikke welkom; het is de laatste editie van deze workshop in deze vorm.

Ik gun jou net als ik dat gevoel van vrijheid om gewoon slippers te dragen.

Iedere dag, als je dat wilt. Om lekker met je blote voeten in het gras te rennen, of met je pootjes op de rand van het zwembad te zitten. Voetenselfies te maken. Whatever.

Maar die bullshit met dichte schoenen in de zomer, dat gaan we dus niet meer doen.

Net als die bullshit over ‘maar dat hoort toch zo’ en ik heb geleerd dat het zo werkt.” Jij mag je bedrijf in richten zoals jij dat wilt; het is godbetert jouw EIGEN bedrijf.

Welke aannames doe jij en moeten nodig worden getoetst? Wil je me dat laten weten?

Liefs en geniet van je dag,

Claudia

P.S. Gisteren is mijn Summer Business Bootcamp begonnen, en de deelnemers zijn me toch een partij lekker bezig! Kun je niet bij de workshop zijn van aanstaande vrijdag, maar wil je wel aan de slag? Haak dan nog aan bij SBB2.0. Alle opdrachten zijn terug te kijken en je ontvangt alles per e-mail. Vandaag 20 minuten aan je bedrijf besteden in plaats van 10, en je bent helemaal bij!