Vrijdag aanstaande start Maarten van der Weijden opnieuw aan de zwem elfstedentocht.

De beelden van vorig jaar staan nog haarscherp op mijn netvlies. Totaal kapot was hij, toen hij vlak voor Dokkum uit het water werd gehaald. 

163 kilometer had hij gezwommen, maar hij had het niet gehaald. De dag erna hoorde ik hem in een interview zeggen, dat hij nooit meer over zwemmen na wilde denken. 

En aanstaande vrijdag doet hij weer PLONS, om het toch nog een keer te proberen.
Het plan is bijgepunt.
Meer rustmomenten.
Verdeeld over 4 dagen in plaats van 3.
Minder in de nachten zwemmen, de momenten dat het voor hem het zwaarst was.

De kans is zomaar een stuk groter geworden dat hij het dit keer WEL gaat halen. En de kans bestaat ook dat het hem ook dit keer net niet gaat worden.

Het zou hem zomaar een forse bak gezichtsverlies kunnen opleveren.

Djeez, weer niet gelukt, waar  probeert hij het überhaupt nog?

Wat Maarten zou kunnen doen, is thuis blijven. In een hoekje wegkruipen en nooit meer over die vermadelijde Elfstedentocht nadenken. Überhaupt, nooit meer over zwemmen nadenken.
Hooguit straks mee naar de zwemlessen van zijn dochters, en verder zo ver mogelijk uit de buurt van zwemwater as humanly possible.

Maar dat doet hij niet. want ergens van binnen in hem brandt een vuurtje. Zo hard, dat hij er alle mogelijke gezichtsverlies, kans op falen en lijden voor voor lief neemt.

Hij weet namelijk ook dat er dingen zijn die erger zijn dan gezichtsverlies; namelijk het verliezen van je droom.

Laatst sprak ik er een sprankelende onderneemster over.
Ze zei; “Ik heb geen last van faalangst; het is bij mij angst voor gezichtsverlies wat me tegen houdt.”

Toch niet opnieuw een aanbod doen als niemand je eerste aanbod heeft gekocht.
Die video niet plaatsen, omdat je bang bent wat kijkers zullen zeggen van al die eeeeeuhs.
Niet terugkomen op je besluit, omdat mensen je dan misschien een loser of wispelturig vinden.

Nou en?

Maar waarom zijn we zo bang voor gezichtsverlies? 

Want is het niet zo dat we juist de meeste bewondering hebben voor degenen die voluit op hun bek gaan, maar daarna ook weer opkrabbelen en het opnieuw gaan proberen?

Dat we een diepe buiging maken voor die mensen die een fout maken, en niet in een donker hoekje kruipen om hun falen te verstoppen, maar er van durven te leren en er een positieve draai aan geven?

Zijn we met zijn allen niet de eersten om te zeggen; wat stoer joh, dat je het gewoon opnieuw probeert? Daar kom je alleen maar sterker uit.

Is terugkomen op een besluit wat je uit angst genomen hebt, niet moediger dan kiezen voor de zekerheid dat alles blijft zoals het is?

Wat je in ieder geval van me mag aannemen: als je je echte gezicht nooit laat zien, kan je het inderdaad ook niet verliezen.

Maar bedenk eens wat je verliest als je er voor kiest dat gezicht altijd voor jezelf te houden.

De kans om te groeien.

De kans om jezelf te verrassen.

De kans om je dromen te bereiken.

Dus heeft niemand jouw nieuwe aanbod gekocht? Gewoon opnieuw aanbieden.
Heb je een Facebook live gedaan met allemaal euhs er in? Gewoon nog een keer doen, het gaat echt steeds makkelijker.
Blijf je alles lekker zelf doen omdat je niet wilt laten zien aan anderen dat het eigenlijk niet goed gaat? Deel het met iemand, liefst iemand met verstand van zaken, de oplossing is vaak dichterbij dan je denkt.

Welk besluit heb jij de afgelopen tijd niet genomen, omdat je bang bent voor gezichtsverlies? Wat heb je gelaten, terwijl je dat eigenlijk wel graag had willen doen? Wil je het hier met me delen?

Je kunt het altijd opnieuw proberen. Je volgers en klanten zitten echt niet met een scoreblaadje op de bank om jouw eeeeuuuhs en failures bij te houden.

Ze zitten wel te wachten op jouw waarde; en die komt er niet als jij bang blijft voor gezichtsverlies.

Blijven zitten waar je zit levert jou straks de volgende gedachte op; “I wish i had”. 

Wat nou als we daar van kunnen maken: “I’m glad i did”?
Liefs, 
Claudia