Picture this; vanmorgen bij ons in de badkamer. Tandenborstel in mijn mond, ogen op spleetjes. Haar waar niks van te maken viel -want met nat haar gaan slapen-. 

En manlief sprak de beruchte woorden; “Zo, met welk been ben jij uit bed gestapt vanmorgen?”

Niks aan de hand. Keep your cool, Claudia.

“Met hetzelfde been dat jou nu een schop onder je reet gaat verkopen.”

Oke. Jammer. Niet cool. 

Hoe moeilijk ik het ook mijn strot uit krijg; hij had gelijk. Kinderen die in de vakantie ineens twee uur eerder aan je bed staan (terwijl ze normaal niet vooruit te branden zijn), en dan op het moment suprême ineens niet willen meewerken. Ik die dan ga lopen mopperen. Slecht geslapen, koppijn van de verkoudheid die iets te lang blijft hangen. Het brood wat op blijkt, terwijl ik dacht dat er nog in de vriezer lag. Ik die dan ga lopen zeuren.

Ik kon er niet onder uit; ik had een slecht humeur. Yep, het komt niet vaak voor, bij vrouw positivo, maar het was toch echt zo.

Nou komt zo’n pishumeur bij mij echt niet uit de lucht vallen. Daar gaat heel wat aan vooraf, en dan ineens is het BOOM. 

Ik gun het niemand, maar jij kent vast ook van die momenten dat je hoofd complete kortsluiting maakt: het loopt om van de klusjes die je nog moet doen, dan belt er net een energiemeneer aan, de kat kotst op dat moment de boel onder en alles wat je wilde was gewoon even 5 minuten rustig zitten met een kopje koffie.

Sommige elementen in dat soort situaties ‘overkomen’, maar veel van dit soort situaties creëren we zelf. Door klusjes te lang voor ons uit te schuiven, geen “Ik wil geen colportage” sticker bij de deur te hangen, de afspraak met de dierenarts te lang voor ons uit te schuiven want ‘het valt vast wel mee’. Door te weinig water te drinken, te laat naar bed te gaan.

En ik durf rustig te zeggen dat het lastig werken is vanuit een gevoel van kortsluiting. Je inspiratie is verdwenen, creëren is lastig, focussen lukt niet. Vanuit zo’n energie is het lastig verkopen. 

Waarschijnlijk kun jij voor jezelf precies uittekenen hoe zo’n kortsluiting situatie er uit ziet; wat doe je, wat doe je niet, hoe voel je je, wat denk je, hoe gedraag je je? En wat zijn de gevolgen daarvan? Wat doe je dan?

Je probeert in te grijpen op het moment zelf, maar eigenlijk is dat natuurlijk al te laat. 

Stiekem had je het al kunnen zien aankomen, als je er scherp op was geweest. Dat betekent dat je dat gevoel van kortsluiting ook had kunnen voorkomen. 

Ga voor jezelf eens na vandaag:

Wat doe je, wat laat je na, hoe voel je je, wat denk je, wat gebeurt er in een “system overload” situatie? Waar zit het je bij in de weg? 

En, als vervolg daarop:

Wat doe je, wat laat je na, hoe voel je je, wat denk je, wat gebeurt er in de periode VOOR of in AANLOOP naar de ‘system’ overload’ situatie? Als je goed kijkt, zie je allemaal tekenen waaraan je een volgende keer kan herkennen dat je aan het overlopen bent en dat als je niet ingrijpt, er kortsluiting ontstaat. Een beetje zoals je kettingkast een beetje rammelt, voordat de ketting er op een dag afligt. Als je dat niet fixt en er mee doorfietst, sta je op een dag gewoon stil en kun je niet meer verder fietsen. Of heb je dus een pishumeur, net als ik vanmorgen in de badkamer.

Als je echt slim bent, dan bepaal voor jezelf vanaf nu een recovery actie.

Wat kun je doen op het moment dat je die vroege signalen herkent? Dat je weet; als ik hier mee doorga ontstaat er kortsluiting. Wat kun je doen om te voorkomen dat er kortsluiting ontstaat?

Oftewel; bepaal voor jezelf met welk been je uit bed moet stappen, om een effectieve dag ‘at the office’ te hebben?

Heb jij wel eens last van ‘kortsluiting’? Wil je me laten weten hoe jij daar mee omgaat? En of je wat zou hebben aan een ‘recovery plan’?

Liefs,
Claudia

PS: In de workshop APK voor jouw bedrijf, laat ik je zien waar bij jou in je bedrijf mogelijke triggers voor ‘kortsluiting’ zitten. En ik vertel je over hoe je kortsluiting kunt voorkomen, zodat het blijft stromen in je bedrijf. Wil je erbij zijn?