Ben jij toevallig ‘vroegah’ loonslaaf geweest? 

Ik wel. En ik schaam me er niet voor, maar ben wel gruwelijk blij dat ik tegenwoordig zelf kan bepalen met wie, wanneer -OF!- ik vergader, welk project prioriteit heeft en of ik mijn nette broek of mijn joggingbroek aantrek naar kantoor. 

Als ik met jou zit te Zoom-en, zie je dat namelijk toch niet. 

Wat ik heerlijk vond aan in loondienst werken, waren al die fantastische collega’s. Werk-prive scheiding, daar deed ik sowieso niet echt aan, en ik heb wat afgelachen, gesnotterd, gevloekt en geploeterd met snoeiharde werkers en betrokken collega’s die het belang van goede zorg net zo hoog hadden zitten als ik.

Met goede collega’s dronk je liters vieze koffie, hield je elkaar wakker tijdens een net te lange vergadering, plempte je de meest briljante ideeën op een flip-over, om die vervolgens onder in de kast te proppen en gewoon weer verder te gaan met de dagelijkse klussen.

Ik had een collega die er bovenuit sprong. Sterker, ik had er meerdere, maar vandaag heb ik het over deze. We werkten samen aan een groot project, met nogal wat impact op de dagelijkse werkzaamheden van met name de verpleegkundigen in de organisatie.

Het zal je niet verbazen dat we bij het uitrollen van het project -ik weet het, ‘uitrollen’ is een jeukterm, vergeef het me maar even- tegen nogal wat weerstand aanliepen. Wat bij mij op een gegeven moment ook weerstand opriep; ik ben nogal een vrolijke joker, maar als je blijft zeiken heb ik ook mijn grenzen.

In bilateraal overleg nummer 387 met mijn collega, goot ik de bak met gal even lekker om. “Dat kan toch niet waar zijn!” “Snappen ze nou nog niet dat…” “Ik word er niet goed van…” “Wat vind jij er nou eigenlijk van?” Ik bleef maar draaien in mijn verontwaardiging, en stiekem wilde ik graag even horen dat ik gelijk had. Dat het echt zo zwaar was het project, en ik dus heel zielig, want trekken aan een dood paard en zo. Ik verdiende medelijden, en het was volkomen logisch dat ik bleef klagen en medelijden verdiend had.

Maar mijn collega gaf me geen gelijk.

Hij keek me aan over het randje van zijn montuurloze bril, zweeg even, en vroeg:

“Lieve Claudia. Wil je empathie, of een oplossing?”

In mijn klaagmodus was ik uit het oog verloren dat ik zelf in handen had, hoe dit spelletje ging aflopen. Door de blijven klagen, in mijn slachtofferrol te blijven hangen, kwam ik geen steek verder in de buurt van een oplossing. En al is gelijk krijgen nog zo lekker; als het maakt dat je in je kringetje blijft ronddraaien en je doel niet bereikt, zit je voor je het weet weer in hetzelfde schuitje.

Aan jezelf werken, of aan je bedrijf (in mijn ogen is dat 2 kanten van dezelfde medaille), is niet altijd even comfortabel. Vorige week nog kreeg ik een opmerking van mijn eigen coach, met de opmerking erbij; ‘misschien vind je me een zeikerd….”, waarna onwijs waardevolle feedback volgde. Ze had me ook over mijn  bol kunnen aaien, kunnen zeggen dat het top was wat ik deed en dat het succes vanzelf wel zou komen…

Maar DAAR had ik nou net geen reet aan gehad.

Zelf geef ik 10 van de 10 keer de voorkeur aan de oplossing, boven empathie. Zo werk ik dus ook met mijn klanten. Jij hebt er niks aan als ik poezelig en hemelhoogjuichend enthousiast ben over jouw nieuwe idee, terwijl ik aan mijn water voel dat dat niet gaat werken. Of als ik jou door laat ploeteren op iets waar je heel veel uren aan hebt besteed, zonder te zeggen hoe je dat de volgende keer in 10 minuten kunt doen, in plaats van 10 uur.

Wanneer jij terug komt van de wc met je rok in je panty, wil je toch ook graag dat ik dat tegen je zeg?

Ook al vind je dat misschien gênant? Het is genanter om zo rond te blijven lopen, zeker als we op stap zijn en je wilt een date scoren ;).

Dus heb je onvoldoende klanten, te weinig omzet en haal je bar weinig resultaat uit je marketing? En zoek je daar een oplossing voor?
I’m your woman.

Als je wilt, krijg je er een aai over je bol bij.

Maar niet nadat ik je een liefdevolle schop onder je *PEEP*  heb gegeven.

Daar heb jij baat bij, maar jouw klanten ook. Want die komen niet bij jou voor een aai over hun bol, maar omdat ze van hun probleem af willen. En dan is de oplossing meestal niet even door de haren kroelen (voelt wel lekker ;)), maar dat je ze ECHT geeft wat ze nodig hebben. En ja, dat is soms best even slikken. Maar wel nodig!

Binnenkort -9 april- start ik met mijn nieuwe groepstraining. Drie dagen lang bakken vol kant en klare oplossingen om meer klanten en omzet te genereren voor je business. We puzzelen samen door tot we het ideale recept voor jou hebben gevonden. Lijkt het je wat? Je kunt je voor de eerste ronde nog voor een hele gunstige prijs aanmelden. Stuur me hier een mail, dan krijg je van mij vrijblijvend meer informatie.

En natuurlijk een gratis scheutje empathie ;).

Fijne dag!

Liefs,
Claudia